Nakaka-inis. Sa tuwing mag lolog-in na ako dito sa BS nawawala na yung mga dapat kong ilagay dito. Pero sa tuwing wala akong magawa, ang dami dmai kong gustong sabihin dito. Pero pag andito na ako wala na kong masabi. Speechless ba. It's kinda weird, I know. Parang tinatamad na ako mag type ng mag type pag andito na ako e. Leche. Siguro wala lang talaga akong magawa kaya madami akong napag isip isip sa buhay ko.
Basta, magpapakaTINO na talaga ako. Promise talaga. Ayoko na. Gusto ko maging masaya. Yung di ka nakatali sa isang relasyon. Lalo na kung walang kwenta. Dumaan lang. Pssh, pwede ba. Wag ka na magparamdam sakin. Yea, hindi ko na siya nirereplyan. Lubayan mo nako. Magkalimutan nalang. Mamuhay ka sa sarili mo. Wag mo nalang ako kausapin. Para di na kita maalala. Kasi pag nag ppm ka lang sakin, na B-BV ako. Kasi nag fflashback sakin yung mga pinagsasabi saking mga walang kwenta. Nako, di ka kawalan. Natauhan nako no. Basta. Ayaw na kita maalala. Dami daming pinagsasabi di naman mga tinutupad. Walang kwenta. Sabi nga nila, most of the times promises are broken. Tama nga naman. Okay, enough for that. =)))))
No comments:
Post a Comment